Tahlil sonuçlarını aldığımız gün mübarek miraç kandiliydi. Sonucu öğrendiğimizde Dünyamız kararmıştı. “Yer yarılsın ve ben yerin içinde kaybolayım” diye diledim. Çok isyan ettim. Çok şükür ki eşim daha gayretliydi.Alperenin sorunu nedeniyle tüm umutlarım kızıma yönelikti. O benim hayattaki tutunacak son dalım olacaktı. Ama onun da böyle olması sonucu hayatta yaşamanın hiçbir anlamı kalmamıştı. Bu yaşananları kaldıracak ne gücüm vardı, nede yaşama isteğim. En sonunda bedenim ve aklım yenik düştü. Hastanede serumlarla ayakta durmaya çalışıyordum, fakat bu  üstesinden gelemeyeceğim kadar büyük bir sorundu. Durumum düzelmeyince Eskişehir Osmangazi Tıp fakültesi psikiyatri servisine yatırdılar beni. Orada kaldığım süre içinde  anladım ki hayatta alnımıza yazılanlardan kaçış yolumuz yoktu. Evimde eşim ve çocuklarımın yanında olmaktan başka çarem yoktu.Yada sihirli bir değnek olmalıydı, her şeyi sil baştan yapabilmek için.Ama gerçek olan kızımızın down sendromlu olduğuydu.Ve çaresiz kaldığımız tek gerçekti. Bu zamanda en büyük destekçilerimiz ,akraba ve dostlarımızdı. Hepsine sonsuz minnettarız. Biz ailemize yeni bir bebek beklerken, o bizi yeni bir Dünya ile tanıştırdı. “Meleklerin dünyası”.  İlk önceleri anlayamadık. Sandık ki bu büyük bir deprem veya ailemi talan edecek bir kasırgaydı. Aklımız kabullenmek ve inkar etmek arasında aylarca savaştı.Bazen yenik düştük, bazen ayağa kalkmak için birbirimize güç verdik. İnatla hiç tanımadığımız bu yeni dünyayı hayatımızdan uzaklaştırmaya çalıştık.  Elbetteki onu bize emanet olarak gönderen yüce Allah’ın bir bildiği vardı.Ve bizim hayattaki görevimiz, ona en iyi şekilde bakıp asıl ihtiyacı olan sevgi ve şefkati vermekti. Hangi anne baba yavrusuna kıyabilir ki. Hele böyle “Meleklere” asla kıyılamazdı. Kızımızla mutlu olmayı öğrendik. Biz mutluluğu onun güldüğünde ufacık kalan gözlerinde yakaladık. Biz mutluluğu onun koşulsuz sevgi dokunuşlarında hissettik.Evimize huzur getirdi.Hayata bakışımızı değiştirdi. Bize günü yaşamayı öğretti. İçimizde fırtınalar kopsa da ileride bizi nelerin beklediğini yaşamadan bilemeyiz. Tek bildiğimiz kızımızın bize diğer çocuklardan daha fazla ihtiyacı olduğudur. Sabırlı ve güçlü olabilirsek ne mutlu bizlere.Tek duamız Allah’ın bize sağlık ve güç vermesi. Versin ki uzun seneler oğlumuzun ve kızımızın yanında olabilelim.Versin ki onun emanetine en iyi şekilde bakabilelim.“Teşekkürler Tanrım”. “Sen bize bir melek verdin” İyi ki varsın kızım iyi ki down sendromlusun canım CANSU’yumuzsun.

ZİYARETÇİ DEFTERİME YAZARMISINIZ

                                                                                                       SON GÜNCELLEME

13.12.2005

 Bu sayfanın düzenleyicisi ve sizin ulaşacağınız;  

Dr. Mustafa ERDEK

SİZ 11.04.2005'DEN BERİ